måndag 29 juni 2009
söndag 28 juni 2009
Μικρές μποτίλιες στο πέλαγο του αέρα, με προορισμό τη Ρίτα Αμπατζή (1)
Ριτάκι, σ΄αγάπησαν οι Ελλαδίτες, όχι μόνο γιατί είχες υπέροχη φωνή. Και η Ρόζα είχε υπέροχη φωνή, όμως ήταν ξένη. Κι εσύ ξένη ήσουνα αλλά τρυφερή, γλυκειά, πολύ έξυπνη, ευέλικτη. Είπες τραγούδια της ελληνικής υπαίθρου και σου άνοιξαν την καρδιά τους, σα νά΄σουν δική. Γιατί τα τραγούδια της κάθε περιοχής τά΄λεγες όπως τα λέγαν εκεί, βάζοντας προσεκτικά, αποπίσω, τα μικρασιάτικά σου φωνητικά καμώματα. Δε παρέλειψες ποτέ, ώσπου κουράστηκες, να χαιρετάς με την τρυφερή, αλλά σταθερή και σίγουρη, πότε μάγκικη και πότε αισθησιακή φωνούλα σου...
lördag 27 juni 2009
Τασία Βρυώνη ή Σούλα Πασσαλάρη
Η Τασία Βρυώνη σε μικρή ηλικίαΜετρονόμος, τεύχος 30, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2008, από Ηλία Βολιότη Καπετανάκη.
Χάρη στην ευγενική βοήθεια της Air
( http://wwwesthir.blogspot.com/)
και του πάντοτε ενημερωμένου REBET CAFE
( http://rebetcafe.blogspot.com/search?q=%CE%9C%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82)
μπόρεσα να λύσω ένα ερωτηματικό, σχετικά με μιά απ΄τις γυναικείες φωνές που μ΄έχουν βαθιά αγγίξει.
Αναρωτιόμουνα πολύ καιρό γιατί είχα "κολλήσει" στο όνομα Τασία Βρυώνη, από ΄δυό μόνο τραγούδια της που (καθώς νόμιζα) είχα ακούσει ("Το κρίμα μου θα την εύρει" και "Εάν δεν ήσουν φθισικιά"). Το Τασία, παραμερισμένο γυναικείο όνομα, μ΄έστελνε πίσω σε μιά θεία μου. Το Βρυώνη, ασυνείδητα, στον Τουρκαλβανό Ομέρ Βριόνη (Omer Vrion) που ήταν καταχωρημένος στο κεφάλι μου, από παιδικής ηλικίας.
Τέλος, και το σημαντικότερο, η γλυκιά φωνή της και η απορία, γιατί μόνο δυό τραγούδια... Να όμως που καθόλου δεν ήταν έτσι και αυτή η γυναίκα, στα 84 της, άρθρωσε ένα σπινθηρίζοντα λόγο. Μιά σκέψη ακόμα. Αναφέρει πως αποτραβιόταν όταν ένιωθε ζήλειες ολόγυρά της. Χαρακτηριστικό των έξυπνων ανθρώπων.
Γειάααα σου, Τασία μου! (όπως χαιρέτησες τον εαυτό σου στα 11 σου, όταν τραγούδησες δίπλα στο Στέλιο Κερομύτη, ανεβασμένη σε μία κούτα γιά να φτάνεις το μικρόφωνο...)
Να λοιπόν, το άρθρο του ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΥ και η μέχρι τώρα γνωστή δισκογραφία της
(Γιά να διαβάστε, κάντε κλικ στις σελίδες)
fredag 26 juni 2009
måndag 8 juni 2009
Αντίο, Λέλα...
Είδα την παραπάνω φωτογραφία, πολλά χρόνια πριν, στο βιβλίο-ντουλάπα "Ρεμπέτικα Τραγούδια" του Ηλ. Πετρόπουλου. Δεν ανέφερε το όνομά της, μόνο τους άντρες μουσικούς (δεν ήξερε ποιά είναι;). Μου είχε κάνει εντύπωση το ανασηκωμένο, σίγουρο κεφάλι της και η "αυθάδικη" (καλά έκανε) σιγουριά της πάνω στο πάλκο. Άλλο ένα "θύμα". Επειδή ήταν γυναίκα κι επειδή έπαιζε ένα "δευτερεύον" μουσικό όργανο...
Σας βάζω να την ακούσετε σε μιά, όχι παλιά, εκτέλεση του "Μανώλης χασικλής" του Γ. Δραγάτση-Ογδοντάκη.
http://www.esnips.com/doc/4b0f1403-58a2-4e59-ac4e-a2bc0b95a07a/Manwlis-o-hasiklis-(Lela-Papadopoulou)
Η Λέλα ήξερε να τραγουδάει. Όταν μεγάλωσε θόλωσε η φωνή της κι έγινε βαριά. Βάλε τα ξενύχτια, τσιγάρα, καπνούς κτρ. Στο "Μανώλης χασικλής" έχει αυτή τη φωνή που αρέσει σήμερα στους νέους θιασώτες του "ρεμπέτικου". Φωνή που παραπέμπει σε σκυλάδικα, φωνή μάγκικη (με την έννοια που την εννοούν σήμερα). Να πω την αλήθεια, εγώ δε την έβρισκα ποτέ μ΄αυτού του είδους τις γυναικείες (αλλά ούτε και τις ανδρικές) φωνές, αλλ΄αυτό είναι αδιάφορο. Γιά τον ίδιο λόγο, δε μου καθόταν και η ύστερη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου, αν και είχε εξαιρετικό μέταλλο. Είναι ότι δε με συγκινούσαν ποτέ οι γυναίκες που πλησίαζαν ανδρικά πρότυπα. Δεν έβρισκα και δε βρίσκω το λόγο. Πάσο...
Στη Λέλα Παπαδοπούλου όμως, της βγάζω το καπέλο. Όχι γι αυτά τα κομπλεξικά και ραγιάδικα σχόλια, ότι ήταν κόρη "βιομήχανου", αλλά γιά το ότι ήταν περήφανη γυναίκα, έμεινε στο κλαρί ως το τέλος και δεν επέτρεψε σε κανέναν αρσενικό να την αποσύρει. Φαινόταν στο μάτι της ότι δε μάσαγε τέτοια...
Ας είναι πρότυπο (γιά την περηφάνεια και την ανεξαρτησία της, εννοώ) σ΄όλα αυτά τα μπερδεμένα κορίτσια που επιδεικνύουν το σώμα τους και χτυπάν παλαμάκια στους "λεβέντες" που τις πηγαίνουν βόλτες με τ΄αμάkshi...
Prenumerera på:
Inlägg (Atom)
