Αντίο, Λέλα...

Είδα την παραπάνω φωτογραφία, πολλά χρόνια πριν, στο βιβλίο-ντουλάπα "Ρεμπέτικα Τραγούδια" του Ηλ. Πετρόπουλου. Δεν ανέφερε το όνομά της, μόνο τους άντρες μουσικούς (δεν ήξερε ποιά είναι;). Μου είχε κάνει εντύπωση το ανασηκωμένο, σίγουρο κεφάλι της και η "αυθάδικη" (καλά έκανε) σιγουριά της πάνω στο πάλκο. Άλλο ένα "θύμα". Επειδή ήταν γυναίκα κι επειδή έπαιζε ένα "δευτερεύον" μουσικό όργανο...

Σας βάζω να την ακούσετε σε μιά, όχι παλιά, εκτέλεση του "Μανώλης χασικλής" του Γ. Δραγάτση-Ογδοντάκη.

http://www.esnips.com/doc/4b0f1403-58a2-4e59-ac4e-a2bc0b95a07a/Manwlis-o-hasiklis-(Lela-Papadopoulou)

Η Λέλα ήξερε να τραγουδάει. Όταν μεγάλωσε θόλωσε η φωνή της κι έγινε βαριά. Βάλε τα ξενύχτια, τσιγάρα, καπνούς κτρ. Στο "Μανώλης χασικλής" έχει αυτή τη φωνή που αρέσει σήμερα στους νέους θιασώτες του "ρεμπέτικου". Φωνή που παραπέμπει σε σκυλάδικα, φωνή μάγκικη (με την έννοια που την εννοούν σήμερα). Να πω την αλήθεια, εγώ δε την έβρισκα ποτέ μ΄αυτού του είδους τις γυναικείες (αλλά ούτε και τις ανδρικές) φωνές, αλλ΄αυτό είναι αδιάφορο. Γιά τον ίδιο λόγο, δε μου καθόταν και η ύστερη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου, αν και είχε εξαιρετικό μέταλλο. Είναι ότι δε με συγκινούσαν ποτέ οι γυναίκες που πλησίαζαν ανδρικά πρότυπα. Δεν έβρισκα και δε βρίσκω το λόγο. Πάσο...

Στη Λέλα Παπαδοπούλου όμως, της βγάζω το καπέλο. Όχι γι αυτά τα κομπλεξικά και ραγιάδικα σχόλια, ότι ήταν κόρη "βιομήχανου", αλλά γιά το ότι ήταν περήφανη γυναίκα, έμεινε στο κλαρί ως το τέλος και δεν επέτρεψε σε κανέναν αρσενικό να την αποσύρει. Φαινόταν στο μάτι της ότι δε μάσαγε τέτοια...

Ας είναι πρότυπο (γιά την περηφάνεια και την ανεξαρτησία της, εννοώ) σ΄όλα αυτά τα μπερδεμένα κορίτσια που επιδεικνύουν το σώμα τους και χτυπάν παλαμάκια στους "λεβέντες" που τις πηγαίνουν βόλτες με τ΄αμάkshi...