Γιατί δε συνέχιζαν οι γυναίκες;

Όπως είναι γνωστό, κι όπως μπορείτε να δείτε στις δισκογραφίες των γυναικών τραγουδιστριών του ΄30, οι περισσότερες απ΄αυτές είπαν κάποια τραγούδια και μετά εξαφανίστηκαν. Το γιατί, δε θα το μάθουμε ποτέ. Πολλές απ΄αυτές ήταν ιδιαίτερα ικανές, κι όμως... Μπορούμε, με τα γενικότερα στοιχεία που έχουμε, να κάνουμε κάποιες υποθέσεις (που ισχύουν σίγουρα, και στις σημερινές καταστάσεις)...

Όπως καταλαβαίνετε, σ΄εκείνες τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες της δεκαετίας του ΄30, το πέρασμα μες τη δισκογραφία άνοιγε κάποιες προοπτικές. Οι αμοιβές βέβαια των εταιριών, συνδυασμένες με το τραγάνισμα των διαφόρων "κορακιών", άφηνε ένα ελάχιστο υπόλοιπο. Όμως, αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, αν το προϊόν πουλούσε και η τραγουδίστρια γινόταν αρεστή, άνοιγε ο δρόμος των μαγαζιών, των γλεντιών, των πανηγυριών κλπ.. Εκεί πέφταν λεφτά.

Τα μαγαζιά όμως σήμαιναν κάθοδο σ΄ένα κόσμο δύσκολο, σκληρό, με επεισόδια κλπ. Δύσκολα πράγματα γιά μιά γυναίκα. Το κοντινό περιβάλλον, ο σύζυγος (αν υπήρχε), ο αγαπητικός, δεν ήθελαν. Ο Καζαντζίδης, πολύ αργότερα, δεν άφηνε την Καίτη Γκρέϋ ούτε το μπράτσο της ν΄αποκαλύψει πάνω στο πάλκο...

Μετά, υπήρχε και το άλλο γνωστό. "Γιά να σε βγάλω, θα μου κάτσεις...". O συμπαθέστατος, μάρκα μεγάλη, Στέλιος Κερομύτης, όταν τους ξαναβγάλαν στα γεράματα στο Κύτταρο, τον πλησίασε μιά ξετρελαμένη φοιτητριούλα.
- Θα με μάθετε μπουζούκι;
- Αμέ, γιατί όχι; Θά΄χουμε όμως κι ένα ειδυλλιάκι..., της απάντησε εκείνος.
Έτσι είναι.

Αυτές που συνέχισαν δηλαδή, κάναν "παραχωρήσεις"; Δε το ξέρουμε. Εξαρτάται γιά ποιά μιλάμε, πως διαχειρίζονταν τις λεπτές ισορροπίες κλπ.