Το βουητό της ερημιάς μες τις φωνές (των γυναικών)...

(εκ του "φωνή βοώντος εν τη ερήμω")

Είναι εμφανής μέσα στα blogs μου μιά επίμονη εναντίωση απέναντι στο γεγονός ότι η γυναικεία παρουσία στο ρεμπέτικο, μετά το 1937, αντιμετωπίστηκε με μισό μάτι, σα νά’ταν οι ουρές ενός αντροκρατικού δημιουργήματος. Ταυτόχρονα, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου των τραγουδιών, αποτελείται από ύμνους και "ύμνους" στις γυναίκες, ανακατωμένους με κλάψες, γκρίνιες, "απειλές" κτρ. Είναι το σύνδρομο που κουβαλάμε. Τί να κάνουμε;

Με πολλά σαθρά αντεπιχειρήματα μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν οι μοναχικές απόψεις μου. Από τελείως άσχετα και άψαχτα του είδους, "δεν ύμνησε τη γυναίκα το ρεμπέτικο; Δεν είμαστε καλά..." μέχρι κάθετα σαν "οι γυναίκες ήταν τραγουδίστριες και κομπάρσες της ιστορίας, οι άντρες συνέθεταν" (πράγμα που ισχύει) μέχρι, "μα και να θέλαμε να βρούμε πληροφορίες γιά τις γυναίκες τραγουδίστριες δε γινόταν. Αποσύρθηκαν, σιώπησαν, δεν ήθελαν, φοβόντουσαν τους άντρες τους, να μη βγούν στη φόρα τα παλιά κλπ." (επίσης, καταληπτό και σωστό). Όμως, τι θά’λεγε κανείς για το ότι ούτε σκέψεις δε γράφονται γιά τις παλιότερες γυναίκες του ρεμπέτικου παρά μόνο αναφορές στα ονόματά τους γιά να πουλιούνται CD΄s από αεριτζήδες και μη; Μα, ούτε οι σημερινές γυναίκες δίνουν δυάρα γιά το θέμα. Αρκούνται στο να στολίζονται και να χτυπάν παλαμάκια στους "λεβέντες" που χορεύουν ζεϊμπεκιές...