Μήπως θά'πρεπε μιά γυναίκα;

Λογικά, θά'πρεπε να είναι γυναικείο έργο το στήσιμο ενός blog ή ενός site γιά τις γυναίκες που πέρασαν μέσα απ' τον κόσμο του ρεμπέτικου. Ή, καλύτερα, μιά συνεργασία μιάς γυναίκας κι ενός άντρα (αν κάποια ενδιαφέρεται, (σιγά...), ευχαρίστως θα συνεργαζόμουνα. Το μόνο που υπάρχει είναι η ιστοσελίδα-που έχω ξαναναφέρει-της ξένης(;) γυναίκας (http://www.violetta.demon.co.uk/) κι αυτή παρατημένη και κουτσή. Τελοσπάντων...

Εγώ, δεν είμαι ο μάντης Τειρεσίας που είχε "χρηματίσει" και ως γυναικεία υπόσταση, πριν επιστρέψει οριστικά στο φύλο του. Απλά, είμαι συμφιλιωμένος με τις γυναικείες ορμόνες μου, αυτές που κουβαλάει όλο το ανδρικό φύλο όπως,αντίστοιχα, και οι γυναίκες κουβαλάν αντρικές ορμόνες. Τις αγαπάω τις γυναίκες γι αυτό που είναι. Το ρεμπέτικο ήταν μιά αντρική ονείρωξη, αλλά θά'ταν σακάτικο χωρίς τις μυρωδάτες παρουσίες των γυναικών.
Μεγάλωσα μ' ένα πατέρα που μού'λεγε, όταν τύχαινε να κάνουμε τέτοιες κουβέντες, ότι οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένες γιά την τέχνη. Τρίχες κατσαρές... Οι γυναίκες του ρεμπέτικου ήταν μιά μαγεία, μιά έκσταση, ειδώθηκαν όμως, σα κομπάρσες της όλης ιστορίας, σα κερασάκι της τούρτας. Δε συνέθεσαν, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, ελάχιστες γράψαν στίχους. Απλά, οι λαϊκές γυναίκες εκείνων των καιρών (στην Ελλάδα) δε καταγίνονταν με τέτοια. Η θέση που είχαν μέσα στο Μικρασιάτικο κόσμο "ξηλώθηκε", όταν ήρθαν μαζικά οι μπουζουκάνθρωποι. Αν δε βολεύει και ακούγεται ξυνό, να το πω με πιό μαλακό τρόπο. Πέρασαν στο πλάι, οπισθοχωρήθηκαν, εκτός απ' το βαρύ πυροβολικό κάποιων σα τη Σωτηρία Μπέλλου ή τη Νταίζη Σταυροπούλου (τα λίγα χρόνια που έλαμψε). Η στάση αυτή συνεχίζει ως και σήμερα, στον απόηχο της "αναβίωσης" του ρεμπέτικου, εξαιρώντας πάλι το βαρύ πυροβολικό κάποιων ονομάτων.
Κλείνοντας, ο κόσμος του ρεμπέτικου, τοτινός και σημερινός, έχει φερθεί, κατά τη γνώμη μου, με αχαριστία απέναντι στα πουλιά που του τραγούδησαν...
(βλ. και ανάρτηση "H Ρίτα και η Ρόζα, οι δυό τούρνες, τα δυό σπάνια πουλιά" (http://www.elkibra-rebetiko.blogspot.com/)