Το βουνό που κοιλοπονούσε και γέννησε ποντίκι και η Φωφώ Καρίβαλη...(2)

Τραγούδια με περιεχόμενο σα το "Πιά δε με γελάς", υπήρχαν άφθονα στο ρεμπέτικο και στο μικρασιάτικο. Αντί να βιαστούμε να τα χαρακτηρίσουμε σα "φιλοφεμινιστικά" ή άλλες τέτοιες ανοησίες, θά΄ταν πιό σκόπιμο να αναρωτηθούμε, γιατί βγάζαν τέτοια τραγούδια; Όχι βέβαια σαν αποτέλεσμα προοδευτικής σκέψης, όχι σαν αποτέλεσμα λύπησης γιά πράγματα που βλέπαν ή ακούαν να συμβαίνουν.Οι εταιρίες δίσκων δεν είναι φιλανθρωπικές οργανώσεις πονόψυχων κυριών. Μπορεί να μην είχαν τότε την "εκλεπτυσμένη" γνώση της ψυχολογίας της αγοράς που υπάρχει σήμερα, αλλά ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Τα νήματα κινιόνταν απ΄το εξωτερικό και οι γενικότερες εμπορικές εμπειρίες των Άγγλων και των Γάλλων ήταν πλουσιότατες, χάρη και στο αποικιακό τους παρελθόν. Τα δε γεράκια που είχαν βάλει σαν υπέύθυνους (Περιστέρης, Τούντας, Σέμσης, Ογδοντάκης -ο τελευταίος είχε, απ΄ότι έχει ειπωθεί την πιό σωστή και τίμια συμπεριφορά), ξέραν επίσης πολύ καλά τη δουλιά τους, ήταν άνθρωποι της πιάτσας με καλή όσφρηση, ήξεραν κατά που φυσάει ο αέρας.


Οι στίχοι με τέτοιο περιεχόμενο τραβούσαν. Ο συνδυασμός, πολλές γυναίκες (λόγω της προσφυγιάς και των πολέμων), η ανάγκη εργασίας, οι νέες "επενδύσεις" που χρειάζονταν εργατικό δυναμικό, η ζωντοχηρεία και η χηρεία (με ότι αυτές συνεπάγονται σε συμπεριφορές), η εναντίωση των νέων γυναικών στις παραδοσιακές αρχές, εναντίωση που ενδυναμώνονταν από την κάποια οικονομική απεξάρτηση, δημιούργησαν μιά αγορά γυναικών που, λογικά, θα έλκονταν από τέτοιου είδους "ανατρεπτικούς" στίχους. 


Δηλαδή, να υποθέσουμε ότι οι πλάκες (δίσκοι) προωρίζονταν για΄το γυναικείο αγοραστικό κοινό μόνο; Τρέφω μεγάλες αμφιβολίες. Προφανώς, τις αγόραζαν και οι άνδρες, γιά άλλους λόγους εσωτερικού γαργαλήματος. Ένα τραγούδι όμως σα κι αυτό, το πρώτο της Φωφώς Καρίβαλη, σε τί θα έλκυε έναν άντρα να το αγοράσει;
Αναπάντητο ερώτημα...