Γυναικεία γραφή - Επαναπροσδιορισμός του blog rebetisses

Ο Λοτ και οι θυγατέρες του Lucas van Leyden (ca 1509)



ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Το παρακάτω γραφτό είναι μακρύ, ελπίζω όχι αναίτια πολύλογο. Ξέρω πως, άλλο να διαβάζει κανείς ένα βιβλίο και άλλο να διαβάζει ένα μακρουλό κείμενο στον υπολογιστή. Ωστόσο, δεν έχω άλλη επιλογή για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε...

Το blog αυτό ξεκίνησε μετά από πολύχρονες σκέψεις γύρω από το ρόλο και τον παραμερισμό της γυναικείας παρουσίας στο Μικρασιάτικο τραγούδι (λιγότερο) και στο πειραιώτικο ρεμπέτικο (περισσότερο). Ο σπινθήρας ήταν μιά "ξεφουσκωμένη" ιστοσελίδα με τον ίδιο τίτλο (http://www.violetta.demon.co.uk/). Το πρώτο που μου χτύπησε άσχημα στο μάτι εκεί ήταν η ύπαρξη του ροζ χρώματος. Το ροζ χρώμα ενοχλεί (βλ. πανικοβάλλει υποσυνείδητα) τους άντρες. Τους παραπέμπει σε κάτι μαλακό και χνουδάτο, τους θυμίζει εξάρτηση απ΄τη μαμά τους (...). Με μιά λέξη, το ροζ χρώμα είναι κοριτσίστικο στα μάτια μας. Οι γυναίκες του Μικρασιάτικου και του ρεμπέτικου τραγουδιού δεν ήταν ροζ.

Ένα απ΄αυτά που επικέντρωσα ήταν οι σαφείς διαφορές ανάμεσα στο Μικρασιάτικο τραγούδι και στο πειραιώτικο ρεμπέτικο. Οι Μικρασιάτες έβλεπαν αλλιώς τις γυναίκες, σε σύγκριση με τους Ελλαδίτες. Είχαν κι αυτοί την ίδια βαθύτερη στάση, αλλά τις μεταχειρίζονταν διαφορετικά. Όλ΄αυτά βέβαια είναι πολύ σχετικά.

Ξεκίνησα λοιπόν με τις δισκογραφίες των γυναικών τραγουδιστριών και κάποιες σκέψεις γι αυτές. δεν εστίασα στα βιογραφικά τους, αφενός γιατί είναι ελάχιστα ή μηδενικά, αφετέρου γιατί δεν ήταν αυτά ο κύριος στόχος μου.

Θα προτιμούσα αυτό το blog να ήταν φτιαγμένο από μιά γυναίκα ή, να συνεργαζόμουνα με μιά γυναίκα. Έριξα μιά μποτίλια στον ωκεανό που, βέβαια, βολοδέρνει ακόμα αναπάντητη. Οι δίαυλοι συνεργασίας είναι πάντα ανοιχτοί.

Σκοπός μου είναι να ακουμπήσω πιθανό γυναικείο κοινό, άσχετα αν είναι ελάχιστες οι γυναίκες που ενδιαφέρονται γι αυτό το είδος μουσικής. Στοχεύω λοιπόν σ΄αυτές που, γιά κάποιους λόγους, θα πληκτρολογούσαν τη λέξη ρεμπέτισσες. Έχω ακόμα ένα στόχο. Να κεντρίσω, όπως μπορώ, το ενδιαφέρον γιά μιά άλλου είδους ματιά στη μουσική αυτή, γιά να γίνει μαγιά γιά θηλυκή διαδικασία έρευνας. Μιά θηλυκή διαδικασία όμως που να μη φοράει αντρικά παντελόνια, να μην είναι φανατική και τυφλά φεμινιστική, να μη μιμείται αντρικούς τρόπους χειρισμού και πλησιάσματος των θεμάτων.

Έτσι, φτάνουμε σε κάτι που το πιστεύω και προσμένω πως κάποια στιγμή θα ξεκινήσει και στη χώρα μας.

Τη γυναικεία γραφή. Με αυτό εννοώ,

ένα διαφορετικό τρόπο θέασης της προ-διαγραμένης πραγματικότητας και μιά επαναδιαμόρφωση της ιστορίας. Μιά γραφή ενάντια στο ανδρικό κατεστημένο, τις ιδεολογίες που είναι διαβρωμένες από το ανδρικό κατεστημένο, τη θεοκρατία. Ο Θεός δεν είναι αρσενικού γένους, δεν έχει γένος! Μιά γραφή που γυρίζει το μέσα-έξω και το πάνω-κάτω. Που φωτίζει και εξηγεί πλευρές που μένουν αθέατες, που επανα-ορίζει το "καθήκον" των γυναικών να παράγουν ζωή, που ξαναβλέπει τα πάντα, αλλά ακόμα και αυτό, μέσα απ΄το πρίσμα της κρίσης του περιβάλλοντος, όχι σε τοπικό αλλά σε διεθνές επίπεδο. Μιά νέα γραφή που δεν αναμένει και δεν ενδιαφέρεται να ευλογηθεί από την αντρική πλευρά, (βλ. http://buzz.phigita.net/?host=vivliocafe.blogspot.com - 03 Ιουν. ΄08 - Σταυρούλα Σκαλίδη, "Ελληνικός μέτριος με γάλα") αλλά σηκώνει το μπαϊράκι της και τραβάει μπροστά, βρίσκοντας δικούς της τρόπους να περάσει τη φωνή της, ν΄ανοίξει καινούρια παράθυρα μέσα από τα τσιμεντένια στεγανά αυτών που κρατάν τα κλειδιά...

Καινούρια παράθυρα στην καθημερινή πραγματικότητα είναι, γιά παράδειγμα, το στρέψιμο των προβολέων στο γεγονός ότι τις προάλλες, μιά νέα γυναίκα στη Σαουδική Αραβία έβαλε μπρος ένα αυτοκίνητο και άρχισε να οδηγάει, μέχρι που την έπιασαν. Στη Σαουδική Αραβία απαγορεύεται στις γυναίκες να οδηγούν αυτοκίνητο... Ή, ότι στην Υεμένη το 50% των παντρεμένων γυναικών είναι κάτω των 15 χρονών, ή ότι ένα κοριτσάκι 8 χρονών κατάφερε (όχι μόνη της βέβαια) να πάρει διαζύγιο από τον 30άρη σύζυγό της. Όλ΄αυτά, όπως και τα παρακάτω, αποκαλύπτονται από γυναίκες δημοσιογράφους. Άλλο φώτισμα παράθυρου είναι ότι, η μεγάλη πλειοψηφία των θυμάτων καταστροφών (σεισμοί, πλημμύρες κλπ.) είναι γυναίκες και παιδιά. Ε, το φανταζόμαστε, θα πείτε. Ναι, αλλά γιά ποιές αιτίες; Γιατί οι γυναίκες βρίσκονται, κατά κανόνα, στο σπίτι, γιατί δεν πληροφορούνται το ίδιο γρήγορα με τους άντρες το τι θα συμβεί, γιατί, κατά κανόνα, δεν έχουν δικό τους αυτοκίνητο, γιατί οι πιό πολλές δε ξέρουν να κολυμπάνε κλπ., κλπ. Ας μη πούμε πως αυτά αφορούν μόνο συγκεκριμένες χώρες όπου οι γυναίκες είναι περιωρισμένες. Όλα τα παραπάνω αφορούσαν καταστάσεις που διαδραματίστηκαν στην πλημμύρα της Νέας Ορλεάνης στις ΗΠΑ.

Ας πάμε πίσω τώρα σε μιά συγκεκριμένη ιστορία της Βίβλου κι ας δούμε κάτι με σημερινή ματιά...