Καλωσόρισες!!!

Πληκτρολόγησες, γιά κάποιους λόγους τη λέξη Rebetisses, ή οδηγήθηκες εδώ από άλλη σελίδα. Το blog αυτό είναι στημένο από έναν αρσενικό και θέλω να σου πω γιατί τό΄φτιαξα. 

Εσύ, όταν ακούς τη λέξη ρεμπέτισσες πάει το μυαλό σου στη Σωτ. Μπέλλου, τη Μαρίκα Νίνου, τη Ρόζα Εσκενάζι (ίσως), άντε και σε ονόματα σα της Γεωργακοπούλου, Νταίζης Σταυροπούλου κλπ. κλπ. Μέσα εδώ δε θα βρεις πολλά γι αυτές. Κάτι λίγα μόνο. Γι αυτές, ας μιλήσουν άλλες/οι.

Εγώ κάνω κάτι άλλο. Βγάζω στο φως τις παλιότερες που βούλιαξαν, που χάθηκαν, που σιώπησαν, που αποσύρθηκαν ή τις "απέσυραν", που ξεχάστηκαν, που τις αντιμετωπίζουν σα μαχαιροπήρουνα, σα φαντάσματα, σα κομπάρσες της ιστορίας που ονομάζεται "ρεμπέτικο" που, γιά τις/τους περισσότερες/ους, ξεκινάει με το Μάρκο Βαμβακάρη...

Ήμουν κι εγώ έτσι κάποτε. Τυφλός και κουφός. Άκουγα τον άντρα τραγουδιστή. Αν υπήρχε δεύτερη γυναικεία φωνή, δε μού΄λεγε τίποτα. Συνήθως, δε πρόσεχα πως τη λέγαν, ούτε και μ΄ενδιέφερε. Αρρώστεια...

Κοίταξε αυτή τη φωτογραφία...

Είναι απ΄το 1922. Κορίτσια, μαθήτριες (;) από τη Σμύρνη που ντύθηκαν στα λευκά και κρατώντας ελληνικές σημαίες κατέβηκαν να υποδεχτούν τον ελευθερωτή ελληνικό στρατό. Φυσούσε εκείνη τη μέρα, ανέμιζαν τα μαλλιά τους.

Αυτά τα κορίτσια πίστευαν στη ζωή, είχαν όνειρα, όπως έχετε κι εσείς. Μετά από λίγο καιρό θα πέφταν στα σκοτάδια του πανικού μιάς κόλασης. Κάποιες απ΄αυτές μπορεί να επέζησαν, μπορεί να τα κατάφεραν να έρθουν στην Ελλάδα. Κάποιες, ελάχιστες, ίσως ζουν ακόμα...

Γι αυτές τις γυναίκες που ήρθαν από τα εκεί μέρη και δοκίμασαν τη τύχη τους στο τραγούδι μιλάει, κύρια, αυτό το blog.

Αν αυτά σου λένε κάτι, και αφού δεις παρακάτω, δείξε μου ότι υπάρχουν γυναίκες που μπαίνετε σ΄αυτό το blog. Γίνε follower σ΄αυτό που βλέπεις στη δεξιά στήλη, πρώτο-πρώτο...