Δέσποινα Μαρικιά
μιά γυναίκα - συμπλήρωμα...

Στη σαχλή ταινία "Οι Παπατζήδες" (1954) όταν είναι η στιγμή της γνωστής συνταγή της σκηνής στα μπουζούκια, βλέπουμε μιά ακόμα άγνωστη τραγουδίστρια. Κάθεται στο πάλκο, δίπλα στο Σπύρο Καλφόπουλο και λέει δυό τραγούδια του. Η σκηνή είναι ντουμπλαρισμένη και η ανδρική φωνή που ακούγεται δεν είναι του Καλφόπουλου, αλλά του Θανάση Ευγενικού.
Και στα δυό τραγουδάει, πρώτη φωνή, η Δέσποινα Μαρικιά. Το πρώτο τραγούδι είναι το "Όλα τα παιδιά μέσα στη πιάτσα" και το δεύτερο, "Απ΄τα κιτάπια μου θα σε ξεγράψω".


Η Δ.Μ. είναι κλεισμένη μέσα στο καβούκι της. Δεν είναι θέμα σκηνοθέτη, ο Αλέκος Σακελλάριος ήταν πολύ ικανός στη δουλιά του - αδιάφορος όμως σ΄αυτή τη ταινία. Οι σκηνοθέτες δεν αναμειγνύονταν όταν καλούσαν ένα μουσικό σχήμα να παίξει. Είναι εκείνη που είναι μαγκωμένη και η ισχύς του Καλφόπουλου επάνω της. Τον κοιτάζει μ΄ένα βλέμμα ανέκφραστο. Είναι η γυναίκα - συμπλήρωμα. η φωνή της βγαίνει αβίαστα αλλά, μόνο αυτό.


Δε ξέρουμε τίποτα περισσότερο γι αυτή τη γυναίκα. Ούτε καν αν ο Καλφόπουλος τη χρησιμοποιούσε και σε άλλες ευκαιρίες. Ο Καλφόπουλος, πολύ ικανός συνθέτης και πνιγμένος μέσα στο Υπερ-Εγώ του, δε την ανάφερε ποτέ. Καθόλου παράξενο, αν σκεφτούμε πως ούτε ο Μάρκος ανάφερε, παρεπιπτόντως, στην εξιστόρηση της ζωής του τη Σοφίτσα  Αμπατζή - Καρίβαλη, ενώ είχε συνεργαστεί μαζί της, όχι μόνο στο πάλκο αλλά και δισκογραφικά...

στο 2:42

Βρίσκοντας κοινά σημεία...

Rebetisses 

group στο Facebook

http://www.facebook.com/home.php?sk=group_159583810728903

Δε πίστεψα ποτέ στην έννοια Ρεμπέτισσες. Ναι, υπήρχε κάποιος αριθμός γυναικών που για διάφορες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, κύρια στη μουσικά οργασμιακή δεκαετία του ´30, ασπάστηκαν το Ρεμπέτικο (=ανέμελλο) τρόπο ζωής. 

Οι γυναίκες όμως είναι προικισμένες από τη φύση μ΄ένα μηχανισμό αυτοδιατήρησης γιατί παράγουν ζωή.

Εξαιρέσεις βέβαια υπήρχαν. Κάποιες ελάχιστες που μπήκαν στο γκεζί κι έμειναν εκεί ως το τέλος. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως αποσύρθηκε και καλά έκανε.

Μ΄ένα παραπλήσιο τρόπο, δε πιστεύω στις γυναίκες που χορεύουν ζεϊμπέκικο.
Ο ζεϊμπέκικος ήταν ένα αντρικό σύμβολο επίδειξης μαγκιάς. Γι αυτούς που καταλάβαιναν βαθύτερα το χορό, ήταν ένας τρόπος εξωτερίκευσης, με σεμνό τρόπο, αυτών που νιώθουν οι άντρες και δε μπορούν/δε τολμούν να τα αρθρώσουν.

Είναι καλύτερα να το πω αλλιώς.
ΕΙΝΑΙ ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΒΗΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΑΝΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ, "ΓΛΩΣΣΑΣ" ΠΟΥ ΔΕ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΪ (ΑΝ ΔΕ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΤΟΥΣ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΣΗΜΑΤΑ), ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΕΓΚΛΕΙΣΤΕΣ Σ΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΟΛΟ.

Έτζι, η έννοια αυτού του group είναι να ανασύρει μεν από τη λήθη αυτές τις γυναίκες που κέντησαν τον αντρικό ουρανό του ρεμπέτικου με τη καθοριστική συμβολή τους και με τις εξαίσιες φωνές τους ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΑ, να περάσει σε κάποια άλλα τοπία.