Ακούστε, από περιέργεια, αυτά τα δύο τραγούδια.

Πως ήταν το [πρωτότυπο τούρκικο και πως άλλαξε

όταν ξαναφτιάχτηκε από συνθέτη με ελληνική νοοτροπία

Στο αγαπημένο Ριτάκι Αμπατζή

Ποιοί ελαιώνες, ποιά δροσερά πηγάδια, ποιά κατακόκκινα ρόδια

και ποιοί πρασινισμένοι λόφοι μπορούν να περιγράψουν τη γλύκα

και το μεράκι της φωνής σου;

Πόσες δάφνες, πόσες μυρτιές και μέντες, πόσα αηδόνια και κότσυφες,

πόσα κύματα λαμπερά, ανακλάσεις του νερού στο ταβάνι

και γλυκά σορόπια στην ψυχή μοίραζε η μεγάλη καρδιά

που φώλιαζε στο μικρό σου σώμα;

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/TI%20EXEIS%20KI%20OLO%20KLAIS.wav
http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/To%20mangiko%20%281937%29%20Rita.mp3

Σας καλώ στο blog elkibra-Ritaabadzi.blogspot.com

Τα τρία πρόσωπα μιάς μέρας ή η Ρόζα Εσκενάζι μέσα στα καμένα χόρτα...

Υπάρχει καθοριστική διαφορά ανάμεσα στη στείρα πίκρα

και στη δυναμική αηδία. Μετά, ακολουθεί

η αηδία γιά την απουσία αηδίας...

πρωί

Ένα απ΄αυτά που μ΄αηδιάζουν είναι εκείνες οι εφημερίδες που διανέμονται "δωρεάν" (όπως το Μετρο). Καθώς ίσως γνωρίζετε είναι, από πολλές δεκαετίες, μελετημένο ότι η πλύση εγκεφάλου και το στούμπηγμα άχρηστων πληροφοριών επιτελείται καλύτερα με τις απογευματινές εφημερίδες, γιατί οι άνθρωποι έχουν μειωμένες αντιδράσεις μετά την κούραση της δουλειάς (με ει) (γιά τη βραδινή πλύση δε συζητάμε...). Οι πρωινές "δωρεάν" την επιτελούν και το πρωί με "χαχαχούχικα" "νέα". Αυτά όμως όλα είναι γνωστά και μπαγιάτικα...

Βρέθηκε λοιπόν στα χέρια μου μιά τέτοια και αντίκρυσα (με φουσκωμένο το στήθος από εθνική περηφάνεια...) μιά τραγική ολοσέλιδη διαφήμιση του ένδοξου ΕΟΤ που προσπαθεί να πείσει γιά την ομορφιά των ελληνικών βυθών με μιά οικτρή φωτογραφία, παλιομοδίτικες γαρνιτούρες, μπλε και καφέ χρώματα και "ποιητικές" αναφορές στο θεό Ποσειδώνα...

μεσημέρι

Αναγκασμένος να επισκεφτώ το Ελληνικόν Προξενείον άκουσα, γιά μυριοστή φορά, εκνευρισμένους Έλληνες που έκριναν τη χώρα τους με σχόλια που λικνίζονταν ανάμεσα στην ύστατη περιφρόνηση και την ειρωνεία...

βράδυ...

Είδα τις παρακάτω φωτογραφίες του τάφου της Ρόζας Εσκενάζι και μου κάθησε ένας κόμπος στην καρδιά. (βλ. http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?t=16569&highlight=%D1%FC%E6%E1+%C5%F3%EA%E5%ED%DC%E6%E9&page=2 )

Δεν είμαι υπέρ των πολυτελών τάφων, δεν είμαι καν υπέρ της ταφής, όμως αυτές οι φωτογραφίες απεικονίζουν αυτή την απίστευτη και μελαγχολική αδιαφορία που έχει γίνει ένα με το πετσί της Ελλάδας. Τα μισά κάγκελλα, οι τσιμεντόλιθοι (από τα ασχημότερα προϊόντα του "πολιτισμού"), γύρω από μιά τέτοια γυναίκα (και τον πιστό της), τα καμένα απ΄τον ήλιο αγριόχορτα...




Η Ρόζα Εσκενάζι, κυρίες και κύριοι, μιά απλή γυναικούλα (ένα πονηρό και τσαχπίνικο κουτάβι, θά΄λεγα χαϊδευτικά) ήταν, μαζί με τη Ρίτα Αμπατζή και τη Γεωργία Μηττάκη, οι τρεις μεγαλύτερες φωνές που ακούστηκαν σ΄αυτό που το λέμε Ελλάδα. Ήταν του ίδιου ύψους με τις Edith Piaf, Amalia Rodriguez, Billie Holiday. Δυστυχώς όμως, οι διάφοροι/ες ομφαλοσκοπούντες/ούσες και συμπλεγματικοί/ές "ειδήμονες" (γράψε, ολοκληρωτικά άσχετοι), την είδαν σαν ένα γραφικό, ανατολίτικο φάντασμα. Δε τους αφορούσε άλλωστε. Αφορούσε, κατ΄αυτούς/ές, μόνο τους λαϊκούς ανθρώπους. Το ελληνικό "κατεστημένο" δεν αξίζει ούτε να το κλαίς...