Ξεφλουδίζοντας μύθους...

Όταν «αποφασίσουμε» γιά το «αντικείμενο» (περιλαμβάνονται και οι άνθρωποι στη λέξη) που θα δώσουμε την αγάπη μας, συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Έτσι θεωρούμε...Ένα κομμάτι αυτής της διαδικασίας είναι αυτοκινούμενο, όταν αφορά ανθρώπους, αποφασισμένο από μηχανισμούς της φύσης. Αμέσως μετά, έπονται όλα τα πολύπλοκα, τα δικά μας εφευρήματα. Αυτά, όταν τα ψάχνουμε και θέλουμε να τα αρθρώσουμε γιά δικό μας λογαριασμό και γιά τον κοντινό μας περίγυρο, τα «καπλαντίζουμε» (= τοποθετούμε προστατευτικό κάλυμμα – τουρκ. kaplamak) με χίλιες δυό δικαιολογίες.

Στο θέμα του έρωτα δε χωράνε τρίτες γνώμες. «Τι του/της βρίσκεις;», «δε βλέπεις ότι δεν είναι ο σωστός άνθρωπος γιά σένα;» και άλλα τέτοια κωμικά που εκτοξεύονται στο όνομα του ενδιαφέροντος γιά τον/την «παθούσα»...Οι άλλοι/ες που κάνουν τον/την έξυπνο/η, εκτός απ΄το ότι είναι εκτεθειμένοι/ες στους ίδιους «κινδύνους», διϋλίζουν αυτό που βλέπουν μέσα από τα δικά τους χημικά υγρά, ιδεολογίες, πεποιθήσεις, κοινωνική διαστρωμάτωση, όλες αυτές τις αηδίες που έχουμε εφεύρει γιά να τυραννιόμαστε και να τυραννάμε.

Κανείς/μιά άλλος/η δε ξέρει καλύτερα από μας και μεις ξέρουμε, συνήθως πολύ λίγα. Διακρίνουμε όμως, μέσα στην όμίχλη που μας δέρνει, κάπως καθαρά τις ανάγκες μας.Γιά να μη μακρυγορώ, ακόμα κι αν η επιλογή του/της άλλου/ης αφορά ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ την «παρηγοριά» μιάς μοναξιάς που μπορεί να νιώθουμε, αυτό αρκεί και αφορά ΜΟΝΟ ΕΜΑΣ . Και, γιά να συνεννοούμαστε, η μοναξιά έχει πολλά πρόσωπα, σα τη μαγική θεά Εκάτη.

(συνεχίζεται)

Ξεφλουδίζοντας μύθους...(2)

Γυρίζοντας, ως συνήθως, τα πανιά προς το λιμάνι του "ρεμπέτικου", και στο επίπεδο που είναι πλέον επιτρεπτό να μοιράζεται κανείς σκέψεις μ΄ένα άγνωστο "διαδικτυακό υπερπέραν", τρέφω μιά σχέση "έρωτα" με δυό πρόσωπα αυτής της ιστορίας. Με τη Ρίτα Αμπατζή και τον Κώστα Μασσέλο (Νούρο). Γιά τελείως διαφορετικούς λόγους.

Τους έχω "πλησιάσει" πολύ αυτούς τους δυό πεθαμένους ανθρώπους κι έχω κάνει διάφορες εικασίες. Μπορεί νά΄ναι σωστές, μπορεί νά΄ναι λάθος, δεν έχει σημασία. Μπορεί να προβάλλω πάνω τους δικά μου διανοητικά κατασκευάσματα, πάλι δεν έχει σημασία. Μπορεί νά΄ταν κι οι δυό κάτι τελείως διαφορετικό απ΄αυτό που (θέλω να) νομίζω κι ακόμα μιά φορά, δεν έχει σημασία.

Αυτό που βγάζουμε προς τα έξω, είτε με τη μορφή του λόγου, είτε με τη φωνή, με κινήσεις ή με την ακτινοβολία μας, μπορεί να,"το παίζουμε". Φοράμε μιά μάσκα και υποδυόμαστε ένα τεχνητό, προσχεδιασμένο ρόλο ή,βγάζουμε αυθόρμητα αυτό που είμαστε. Κάνοντάς το, βγαίνουν και πλευρές του χαρακτήρα μας που δε τις ελέγχουμε. Οι άλλοι/ες μπορεί να τις συλλαμβάνουν ή όχι. Στην πραγματικότητα, οι κεραίες συλλαμβάνουν πολύ περισσότερα απ΄ότι νιώθουμε, απλά δεν επεξεργαζόμαστε τα σήματα.

Ένας τραγουδιστής ή μιά τραγουδίστρια μπορεί να σε "κάνουν φέτες", να σ΄αγγίζουν πολύ βαθιά με τη φωνή τους, και να είναι ολωσδιόλου ανόητοι/ες, σαν άνθρωποι, μέσα στη σχετικότητα του επιχειρήματος.Γι αυτούς τους δυό που μιλάω, η μόνη πρόσβαση είναι η φωνή τους και τι αυτή μεταδίνει.

Στην περίπτωση της Ρ.Αμπατζή μου μεταφέρεται κάτι εύθραυστο (όχι μόνο απ΄τις φωνητικές της χορδές που είχαν από νωρίς κάποιο πρόβλημα), μου μεταφέρεται κάτι που άλλαζε, ανάλογα με τη διάθεσή της, με μικρές και απειροελάχιστες αποχρώσεις, ένα κέφι, μιά εξυπνάδα.

Στην περίπτωση του Νούρου, πιάνω κάτι εσωτερικό, μοναχικό, μυσταγωγικό. Σα να τραγουδούσε γιά τον εαυτό του μόνο.Τι έκαναν τώρα στην υπόλοιπη ζωή τους, είναι κάτι που μ΄ενδιαφέρει, αλλά δε πρόκειται ποτέ να το μάθω. Ακόμα κι αν εύρισκα άτομα που θα τους είχαν γνωρίσει από κοντά θα άκουγα, αλλά θα ήμουνα κουμπωμένος γιά τα λεγόμενά τους.

Προτιμώ τα αμυδρά σήματα του ένστικτου...